nəhs

<ər.>

1. sif. Uğursuz, məşum, ağır, tərs gətirən. Nəhs ay. Nəhs ayaq. – Elə ki, nəhs günlərə keçdim və istədim bu bəndi də oxuyam, qırmızısaqqal rəfiqim məni bu yerdə dayandırdı. C. M.. <Vaqif Əliməmmədə:> Novruz səhəri güldanım düşüb sındı. Bu, nəhs bir şey deyilmi? Ç.. Ataş Mürsəli kəndə göndərmək fikrinə düşən günlərdə Qarabağın nəhs ilinin uğursuz ayı idi. Ə. Vəl.. Nəhs demək (gətirmək) – bəd danışmaq, ağzını bədə açmaq. Aşıq sözün nəhs dedi; Gəl dilimi kəs, dedi; Mən dedim, bir busə ver; O məndən can istədi. (Bayatı). <Paşa:> Sən niyə nəhs gətirdin, arvad? S. R..

2. is. Tərs, gəc, inad. Nəhs adam.